Specustawa koronawirusowa

Z uwagi na wyjątkową sytuację związaną z epidemią koronawirusa, rządy wielu krajów zmuszone były do podjęcia niestandardowych działań. Zrobił to również rząd polski, który 8 marca przyjął specustawę regulującą kwestie związane z epidemią.

Wirus COVID-19 rozprzestrzenia się po całym świecie w niespotykanym dotąd tempie. Zapanowanie nad nim wymaga podjęcia drastycznych i niezwłocznych kroków, które pomogą zmniejszyć ilość nowych zachorowań, a także zwiększyć szanse wyleczenia osób już chorych.

Ustawa z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, określa sposób podejmowania działań przeciwepidemicznych, a także mających na celu unieszkodliwienie źródeł zakażenia i rozprzestrzeniania się wirusa COVID-19.

Specustawa reguluje przede wszystkim zadania organów administracyjnych, uprawnienia i obowiązki świadczeniobiorców, świadczeniodawców, a także osób przebywających na terenie Polski. W ustawie określono również sposób pokrywania kosztów działań przeciwdziałających epidemii, w tym również sposób finansowania świadczeń zdrowotnych dla osób z podejrzeniem zakażenia wirusem i osób zakażonych. Świadczenia te są finansowane z Narodowego Funduszu Zdrowia ze środków pochodzących z budżetu państwa z części, którą dysponuje minister zdrowia. Ustawa ponadto umożliwia nałożenie na podmiot leczniczy obowiązku wykonania określonego zadania, którego celem będzie przeciwdziałanie wirusowi. Obowiązkiem tym mogą być objęte podmioty lecznicze będące spółkami kapitałowymi, w których jedynym albo większościowym udziałowcem albo akcjonariuszem jest Skarb Państwa lub podmioty lecznicze będące samodzielnymi publicznymi zakładami opieki zdrowotnej a także państwową jednostką budżetową.

Zwiększyły się również uprawnienia Państwowej Inspekcji Sanitarnej. Główny inspektor sanitarny albo działający z jego upoważnienia wojewódzki inspektor sanitarny mogą zobowiązać w/w podmioty do podejmowania określonych działań zapobiegawczych oraz kontrolnych, a także do udostępniania informacji. Główny inspektor może wydawać w stosunku do tych podmiotów niezbędne zalecenia i wytyczne. Wszystkie osoby przebywające na terenie naszego kraju są zobowiązane do przestrzegania zaleceń i wytycznych GIS.

Wprowadzono również obowiązkową hospitalizację dla osób chorych oraz podejrzanych o zakażenie wirusem COVID-19. Natomiast osoby, które miały styczność z chorymi podlegają obowiązkowej kwarantannie. Jej nieprzestrzeganie grozi karą grzywny do 5000 zł. Minimalny okres kwarantanny wynosi 14 dni, jednak może zostać przedłużony.

W ustawie wskazano także, że w przypadku wystąpienia epidemii o dużych rozmiarach Rada Ministrów ma prawo do określenia strefy, w której występuje zagrożenie oraz może zastosować wobec niej rozwiązania mające na celu powstrzymanie dalszego rozprzestrzeniania się wirusa. Strefę taką ustala się w drodze rozporządzenia, a działania jakie można wobec niej podjąć to ustanowienie czasowych obowiązków i nakazów wymienionych w art. 4 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. Do działań takich należą np. zakaz opuszczenia strefy, obowiązek poddania się kwarantannie, zaopatrzenie strefy w określonego rodzaju artykuły.